عشق این بلای خانمان سوز...
در اجتماع بارها با مدعیانی رو به رو شدم که در طلب مال دنیوی نیستندبلکه در پی تصاحب دل فردی دیگر هستند...
جالب است قیاس آن با دزدی: فردی که دزدی بکند امکان خرید دوباره وسایل خانه هست ،اما خدایی ناکرده اگر کسی دل را بدزدد وبه نوعی او را عاشق کند خدا می داند سر آن فرد چه می آید مخصوصا اگه فردی رو که تحت هر عنوانی مثلا برای پر کردن وقت،خوشگذرانی ،دست انداختن عاشق خود کرده بعداز مدتی رهاکند آن وقت است که با دنیایی از شکستهای روحی رو به رو میشویم...
فرد عاشق شده دست به خودکشی میزند ،افسرده میشود،هر شب نامه هایی تخیلی برای عشقش می نویسد نامه هایی که هرگز به دست عشقش نمیرسد دنیایی تخیلی برای خود می سازد که با اون فرد ازدواج کرده وزندگی می کند!!!
گاها به اسم بچه هاشون هم فکر میکند که واقعاتعجب بر انگیز است...
فرد دلباخته به قول یکی از دوستان دل نباخته بلکه نیمی از وجودش رو باخته با وجود همه این تعاریف آیا این پیامد های شکست عشقی همیشه هست؟؟
چه طوری کنترلش کنیم؟؟
با توجه به شخصیت هر فرد این پیامد ها به نوعی بروز میکنن بعضی ها انقدر روحیه مقاومی دارند که شاید بعد از چند روز بتونن فراموش کنن اونچه که در لفظ ازنظر اطرافیان دلسنگ است....
باید بیشتر به اطرافمون نگاه کنیم به تمام عزیزانمون دقت کنیم وبه جای ساخت دنیای خیالی!!به این فکر کنیم که اگه دوستمون داشت رهامون نمیکرد ،خیلی سخته برام این رو بگم اما گاهی انسان چوب کارهای خودش رو میخوره،انقدر در نظر خود عشقش رو بزرگ میکنه که خدایی نکرده سر اون با پدر ومادرش درگیر میشه دست به یقه میشه کاش میتونست بعداز شکست با دیدی باز تر به زندگی نگاه کنه واز این شکست ها درس بگیره وببینه اگر اون فرد نیست هنوز عزیزانی هستندکه ارزش اینو دارندکه با بودن در کنار او از زندگی لذت ببرن نه اینکه انقدر بداخلاق بی فکر به اطرافیان بشه که از مصاحبت با اورنج ببرن....
البته اگه بشه به علاقه مندیهایی که امروزه به وجود میاد اسم عشق رو گذاشت..
همه در تعجب هستن که فرهاد چگونه کوه کند
وچقدر عشق او نیرومنده
کوه کندن فرهاد نه کاریست شگفت شور شیرین به سرهرکه فتدکوه کن است
کاش عشقمون خدایی بشه
همین...
